1404.04.02
در زندگی امروزه ما که تکنولوژی به قسمت جدا ناپذیر تبدیل شده از همین رو سندروم اوتیسم مجازی یا دیجیتال بیبی به یک مشکل بزرگ برای والدین تبدیل شده است.
این نوع از سندروم به علت استفاده بیش از حد کودک از وسایل تکنولوژی از جمله :تبلت،کامپیوتر،موبایل است که میتواند باعث تاخیر در حرف زدن و کاهش یافتن تعاملات اجتماعی همچنین مشکلات رفتاری بشود این پدیده نیز باعث به وجود آمدن علائمی مانند اوتیسم میشود ولی برعکس اوتیسم که ریشه آن عصبی ژنتیکی است این وضعیت کاملا به محیط وابسته است همچنین قابل پیشگیری می باشد.
معمولا اختلال اوتیسم مجازی یا دیجیتال در کودکان زیر سه سال به وجود میاد که به طور زیاد از گوشی استفاده میکنند که باعث به وجود آمدن برخی رفتارهای غیر طبیعی در ارتباط با دیگران میشود.
پزشک معالج در ابتدا به خانواده کودک در مورد زمان استفاده از دستگاه های دیجیتال و همچنین رفتارکودک در هنگام استفاده از آنها را میپرسد،در این بخش از ابزارها و پرسشنامه های استاندارد برای ارزیابی شناختی و اجتماعی کودک استفاده میشود این نوع از ابزارها به پزشک کمک میکند تا میزان تاثیر استفاده از فناوری بر رشد کودک را مشخص و نیز آن را با معیار های معمول رشد مقایسه خواهد کرد.
یکی از جنبه های مهم در تشخیص اوتیسم مجازی ارزیابی کردن مهارت های ارتباطی و اجتماعی کودک یعنی اینکه پزشک معالج تحقیق و بررسی های لازم را انجام میدهد تا ببنید آیا کودک میتواند با دیگران یک رابطه موثر داشته باشد تا خیر و عوامل محیطی مانند زمان استفاده از دستگاهای دیجیتال ،نوع محتوای که مشاهده میکنند و نظارت والدین را بررسی میکند تغییر دادن در این عوامل باعث میشود تا رفتارهای کودک دچار بهبود نیز بشود .
تشخیص دادن اوتیسم مجازی یک فرایند چندین مرحله ای و پیچیده است که نیاز به بررسی های دقیق در مرکز درمانی دارد بعد از تشخیص دادن برنامه های برای مدیریت و کاهش تاثیرات منفی فناوری های دیجیتال بر کودک تدوین میشود تا اینکه کودک بتواند به رشد و توسعه بهینه خود ادامه بدهد.
با بررسی کردن نشانه های سندروم کودک مجازی و اختلال اوتیسم متوجه شباهت های زیادی در میان آنها میشویم و تفاوت های هم در میان اختلال عصبی رشدی اوتیسم و اوتیسم دیجیتال وجود دارد که در ادامه به آن میپردازیم:
بعضی از مواقع ممکن است با توجه به علائم رفتاری و نشانه ها اختلال اوتیسم مجازی و واقعی قابل تشخیص دادن نباشند همچنین تفاوت هایی زیادی وجود دارد که به روند تشخیص کمک میکند.
با حذف کردن وسایل دیجیتال برای کودکی که درگیر اوتیسم مجازی است متوجه پرخاشگری او نیز میشوید که به مرور این واکنش کاهش می یابد که بر روی رفتارهای اجتماعی کودک تاثیر زیادی میگذارد.
در حالی محدودیت استفاده کردن از صفحه نمایش نمیتواند در بهبود وضعیت کودکان دارای اوتیسم واقعی اثر بگذارد.
یکی از اصلی ترین تفاوتی که وجود دارد علت به وجود آمدن بیماری در کودکان است،اختلال اوتیسم واقعی تحت تاثیر عوامل محیطی و ژنتیکی که به عنوان یک اختلال رشدی در مغز محسوب میشود این نوع از اختلال اوتیسم به هیچ عنوان در کودکان دارای اوتیستیک قابل درمان نیست فقط علائم آن میتواند کاهش پیدا کند در صورتی که طیف اوتیسم مجازی به علت استفاده طولانی مدت از لوازم دیجیتال در سن پایین کودکی رخ میدهد.
یک مورد دیگر در تفاوت کودکان اوتیسم مجازی و اوتیستیک در نحوه درمان آنها است در مورد اوتیسم واقعی شما نیاز به خدمات کادردرمانی و گفتاردرمانی نیز دارید که توسط درمانگر سطح خیلی بالا قابل ارائه است، ولی اختلال اوتیسم مجازی درمان آن به مراتب آسان و ساده تر است که با راهکارهای مناسبی مثل کاهش زمان استفاده از وسایل دیجیتال و تقویت روابط اجتماعی به مرور زمان امکان پذیر است.
اوتیسم مجازی علائم و نشانه های رفتاری را از خودش نشان میدهد که شبیه به اختلال طیف اوتیسم است ولی منشا آن کاملا محیطی و استفاده اشتباه از وسایل دیجیتالی میباشد در ادامه قصد داریم تا علائم اختلال اوتیسم جازی را به شما معرفی کنیم پس با ما همراه باشید.
از نشانه های آشکار در اختلال اوتیسم مجازی ،اختلال در توجه و تمرکز نیز است این نوع از کودکان در محیط های آموزشی دارای عملکرد ضعیفی می باشند و به سختی بر روی یک موضوع میتوانند تمرکز کنند همچنین محتوای پرتحرک دیجیتال میتواند سیستم عصبی کودک شما را دچار تغییر نیز بکند که پردازش کردن محرک های آرام دنیای واقعی برای او نیز دشوار باشد.
کودکانی که مبتلا به سندروم اوتیسم مجازی هستند در مقایسه با هم سن های خود تاخیر محسوسی در رشد گفتار نشان میدهد،این نوع از کودکان ممکن است دایره واژگان محدودی داشته باشد و اصلا تمایلی به برقراری ارتباط کلامی نشان نمی دهند دلیل این مشکل جایگزینی تعاملات زنده انسانی با محتوای یک طرفه دیجیتال است که فرصت تمرین مهارت های گفتاری را از کودک میگیرد.
این نوع از کودکان رابطه زیادی با دستگاه های دیجیتال دارد و در صورت دوری از آنها دچار پرخاشگری،اضطراب نیز میشوند این وابستگی به گونه ای است که بسیاری از فعالیت های روزمره مثل غذاخوردن یا خوابیدن باید دسترسی به صفحه نمایش داشته باشند، این نوع رفتار ناسالم نه تنها بر رشد شناختی تاثیر میگذارد همچنین الگوی خواب و تغذیه کودک را دچار اختلال میکند.
کلام آخر
اختلال اوتیسم مجازی یک زنگ خطری برای والدین در عصر تکنولوژی است،تا به کودکان خود نحوه صحیح استفاده کردن از وسایل دیجیتال را بیاموزند تا از این نوع اختلال بتواند پیشگیری کنند.
